Πριν από περίπου 201-34 εκ. χρόνια, από το Ιουρασικό έως και το Ηώκαινο, η Ελλάδα βρισκόταν διαρκώς κάτω από την θάλασσα. Η Τηθύς θάλασσα ήταν ένας μεγάλος ωκεανός που υπήρχε ανάμεσα σε δύο λιθοσφαιρικές πλάκες (κομμάτια φλοιού). Στον βυθό αυτής της θάλασσας κατακάθονταν ιζήματα τα οποία σήμερα αποτελούν τα ασβεστολιθικά πετρώματα. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Ολιγοκαίνου έως και το Μέσο Μειόκαινο (34 έως 13,82 εκ. χρόνια πριν), παρόλο που η Ελλάδα εξακολουθούσε να βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας η Τηθύς άρχισε να υποχωρεί εξαιτίας της σύγκρουσης των λιθοσφαιρικών πλακών. Ξεκίνησε η ανύψωση της ελληνικής ξηράς και η δημιουργία των πρώτων βουνών. Υλικό από τα πρώτα αυτά βουνά μεταφερόταν στις θαλάσσιες λεκάνες μέσω ποταμών και δημιούργησε νέα ιζήματα πάνω στα παλιότερα, τα οποία σήμερα αποτελούν τον φλύσχη. Πρόκειται ουσιαστικά για μια ομάδα από διαφορετικά πετρώματα όπως ψαμμίτες (συμαγοποιημένη άμμος), ιλυόιλιθους (συμπαγοποιημένο πολύ λεπτόκοκκο υλικό) κλπ τα οποία διαλύονται λίγο ή καθόλου από το νερό και μερικά από αυτά όπως οι ψαμμίτες χωρίζονται εύκολα σε πλάκες.