Πριν από περίπου 201-66 εκ. χρόνια, κατά την διάρκεια του Ιουρασικού και του Κρητιδικού η Ελλάδα βρισκόταν διαρκώς κάτω από την θάλασσα. Η Τηθύς θάλασσα ήταν ένας μεγάλος ωκεανός που υπήρχε ανάμεσα σε δύο λιθοσφαιρικές πλάκες (κομμάτια φλοιού). Στον βυθό αυτής της θάλασσας κατακάθονταν ιζήματα τα οποία σήμερα αποτελούν τα ασβεστολιθικά πετρώματα. Ο ωκεανός της Πίνδου ήταν ένα τμήμα της Τηθύος θάλασσας, που εκτεινόταν στα ανατολικά της, στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η οροσειρά της Πίνδου. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Παλαιογενούς έως και το Ολιγόκαινο (66 έως 23 εκ. χρόνια πριν), παρόλο που η Ελλάδα εξακολουθούσε να βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας η Τηθύς άρχισε να υποχωρεί εξαιτίας της σύγκρουσης των λιθοσφαιρικών πλακών. 
Ξεκίνησε η ανύψωση της ελληνικής ξηράς και η δημιουργία των πρώτων βουνών. Υλικό από τα πρώτα αυτά βουνά μεταφερόταν στις θαλάσσιες λεκάνες (Τηθύος και Πίνδου) μέσω ποταμών και δημιούργησε νέα ιζήματα πάνω στα παλιότερα, τα οποία σήμερα αποτελούν τον φλύσχη. Καθώς η σύγκλιση των λιθοσφαιρικών πλακών συνεχιζόταν τα πετρώματα από τις δύο θαλάσσιες λεκάνες μετακινήθηκαν και βρέθηκαν σε διπλανές θέσεις στην περιοχή του Παγκόσμιου Γεωπάρκου UNESCO Βίκου –Αώου.